Pozdrawiamy w ostatnim dniu w Myczkowcach. To, co wczoraj wydawało się trudne, dzisiaj okazało się tylko przygrywką. Jednym słowem: dostaliśmy w kość. Po wczesnym śniadaniu spotkaliśmy się z nowym przewodnikiem i ruszyliśmy na wspinaczkę górską. Z niemałym trudem (niektórzy ledwo, ledwo) dotarliśmy na Małą Rawkę (1272 m.n.p.m.). Trzeba było pokonać około 400 m przewyższenia – nie było łatwo! Tu zostawiliśmy najmniej wytrzymałych i ruszyliśmy na Wielką Rawkę. I znów ze względów kondycyjnych i zdrowotnych odpadło kilka osób, a najbardziej wytrwali ruszyli na Krzemieniec - nazywany tez Kremenarosem . To szczyt wyjątkowy. Dlaczego? To jedyne miejsce w Polsce, gdzie stykają się trzy granice: polska, słowacka i ukraińska.

Gratulacje dla tych z naszej grupy, którzy zdołali tam dotrzeć!

Około 19 zmęczeni, ale szczęśliwi wróciliśmy do ośrodka. Teraz tylko pakowanie i jutro z rana opuszczamy Bieszczady. Rozdrażewie – jutro wracamy!

No i niedźwiedzie nas dzisiaj nie zjadły, więc przesyłamy korespondencję z kolejnych działań projektowych.

Wyjechaliśmy w kierunku Wetliny z samego rana, po drodze obserwowaliśmy zarówno nowoczesne, bogato urządzone, prywatne ośrodki turystyczne, jak i skromne, tradycyjne gospodarstwa, których właściciele utrzymują się do dziś z hodowli owiec i wyrobu serów. Tak dotarliśmy na miejsce, gdzie spotkaliśmy się z panem przewodnikiem i wyruszyliśmy z nim na Połoninę Wetlińską. Okazało się, że pan Zbyszek to przykład takiego człowieka, który zostawił pracę naukową na Uniwersytecie Rzeszowskim, osiedlił się w Bieszczadach i tu znalazł nowy sens swojego życia. Takich ludzi jest tutaj sporo.

Wejście na połoninę nie było łatwe, ale poradziliśmy sobie jakoś, chociaż w różnym tempie. Zatrzymaliśmy się przy kultowym schronisku „Chatka Puchatka”, gdzie petersburski chór dał mały koncert. Oczywisty był aplauz i radość turystów. Potem wyruszyliśmy na połoninę. W drodze powrotnej nie mogliśmy się nadziwić, że pokonaliśmy taką trudną trasę.

Wracamy serpentynami do Myczkowców i zastanawiamy się, czy jutro damy radę wejść na Krzemieniec. Pozdrawiamy wszystkich. Do jutra.

Na dobre zadomowiliśmy się w Myczkowcach. Dzisiaj po śniadaniu zwiedziliśmy cały ośrodek, a więc Centrum Ekumeniczne, czyli miniatury cerkwi i kościołów z terenu całych Bieszczad, Ogród Biblijny i mini zoo. Po obiedzie wybraliśmy się nad Solinę- najpopularniejsze z miejsc odwiedzanych przez bieszczadzkich turystów. Stwierdziliśmy jednak, że trudno tu odpocząć od wielkomiejskiego gwaru, bo jest tłoczniej i głośniej niż na niejednym miejskim deptaku. Zatem jutro poszukamy ciszy w Wetlinie.

Atrakcją dnia był rejs statkiem turystycznym po Zalewie Solińskim. Pogoda dopisywała, więc usadowiliśmy się na górnym tarasie, słuchaliśmy popularnej piosenki „Zielone wzgórza nad Soliną” i podziwialiśmy wspaniałe krajobrazy. Wisienką na torcie okazał się fakt, że płynął z nami sam Robert Korzeniowski (!), co uwieczniliśmy na fotografii z zakończenia rejsu.

Na koniec trzeba było spróbować wakacyjnych gofrów z mnóstwem owoców, a niektórzy skorzystali z salonów sezonowych wyprzedaży. Pozdrawiamy wszystkich i zapraszamy na następną korespondencję, pod warunkiem, że nie pożrą nas jutro niedźwiedzie.

Pozdrawiamy wszystkich z Ośrodka „Caritas” w Myczkowcach, który będzie bazą projekt pt. „Miasto i wieś. Jakie możliwości, inspiracje, źródła satysfakcji i spełnienia dostarczają nam oba modele życia w XXI wieku?” aż do soboty.

Podróż z Augustowa w Bieszczady była dłuuuga – przejechaliśmy przecież we wtorek całą Polskę! W Białymstoku pożegnaliśmy pana Roberta Śmigielskiego, przedstawiciela Polsko Rosyjskiego Centrum Dialogu i Porozumienia, organizacji finansującej nasz projekt. Bardzo dziękujemy panu Robertowi za wsparcie organizacyjne, częstą funkcję tłumacza, promocję naszych działań i przede wszystkim wspaniałe towarzystwo.

W drodze zatrzymaliśmy się w Zamościu. Wizytę zaczęliśmy od obiadu w iście królewskich wnętrzach hotelu „Koronny”. Niech puste talerze na fotografii zaświadczą o jego smaku. Miasto, które do tej pory znaliśmy jedynie z podręcznikowych fotografii, okazało się przepiękne. Nie bez racji nazywa się je „perłą architektury renesansowej”. Po uliczkach, podwórkach i Rynku oprowadzał nas pan Waldemar, świetny przewodnik i dziennikarz. Przed Akademią Zamojskich sfotografowaliśmy solo Stasia, bo jako jedynemu z grupy przypomniało mu się, że właśnie o tej renesansowej uczelni opowiadała pani Ania na polskim. Odkryliśmy, że Zamość i Petersburg mają wiele wspólnego: oba miasta zostały zaplanowane i zbudowane od początku na pustym miejscu przez wybitnych i możnych swoich czasów: Piotra I i Jana Zamojskiego. Każde z nich miało być z założenia miastem idealnym i bezpiecznym (twierdzą), oba uczciły swych założycieli konnymi pomnikami i oba przetrwały do dziś w niezmienionym układzie urbanistycznym i architekturze.

Po pożegnaniu gościnnego Zamościa ruszyliśmy dalej na południe. O zmierzchu prosta i wygodna droga zamieniła się w serpentyny górskie, coraz ciekawsze krajobrazy przykryła ciemność, tylko gdzieniegdzie w dole dostrzegaliśmy światła osad. Niektórzy przestraszyli się, że teraz czekają nas już tylko wilki i niedźwiedzie. Około 22 dotarliśmy na miejsce na zasłużony odpoczynek. Zapraszamy do naszej galerii!

Witamy! Niedziela była ostatnim dniem naszego pobytu w Petersburgu. Zaczęliśmy dzień jak zwykle wspólnym śniadaniem, spakowaliśmy bagaże, a potem spędziliśmy ten czas tak, jak nam zaproponowali nasi przyjaciele: w rodzinach, na spacerach, w parku rozrywki lub innym ciekawym miejscu – Petersburg oferuje przecież mnóstwo możliwości odpoczynku. Około godz. 18 zapakowaliśmy się do autokaru i ruszyliśmy w drogę zabierając do Polski koleżanki z Rosji.

Na granicy, jak zwykle, nie było łatwo – „tylko” trzy godziny zajęły nam odprawy rosyjska i łotewska. Po tych przeżyciach poszliśmy spać i obudziliśmy się w poniedziałek w Wilnie. W stolicy Litwy spędziliśmy kilka godzin. Dzięki pani Janinie ze szkoły w Landwarowie dowiedzieliśmy się trochę o Litwie i najważniejszych wileńskich zabytkach. Zwiedzanie zaczęliśmy od Ostrej Bramy, a skończyliśmy w Trokach na smacznych kibinach. Miło nam było, że w Wilnie i w Trokach towarzyszyli nam przyjaciele z Landwarowa, Jaromir i Daniel. (W tym miejscu przepraszam Kamilę, z którą spotkaliśmy się w Kownie, za pomyłkę imienia).

Po południu przekroczyliśmy polską granicę w Ogrodnikach, a po niecałej godzinie zatrzymaliśmy się na odpoczynek i nocleg w ośrodku „Królowa Woda” niedaleko Augustowa. Tu, zgodnie z tematem projektu, doświadczamy tego, jak mieszkańcy miast odpoczywają od miejskiego ruchu na łonie natury. Mieszkamy w domkach kempingowych, chodzimy nad jezioro, karmimy łabędzie i kaczki, a najodważniejsi próbują kąpieli. Wieczorem urządziliśmy ognisko z kiełbaskami, a po nim odbył się spontaniczny koncert nad brzegiem jeziora ku radości wszystkich mieszkańców ośrodka. Zwabiona przepięknym śpiewem przypłynęła nawet cała rodzina łabędzi. Wieczór zakończyła belgijka.

Jutro czeka nas dalsza podróż w Bieszczady.

No niestety, pogoda dzisiaj nam nie dopisała. Pojechaliśmy z rana do Peterhofu, czyli letniej rezydencji Piotra I i Katarzyny II. Największą atrakcją tego zespołu pałacowo – ogrodowego są fontanny. Samą kaskadę główną zdobi 37 złoconych posągów z brązu, 64 fontanny i 142 wodotryski. My mieliśmy jeszcze dodatkową atrakcję: wodotrysk z nieba!

Podziwialiśmy dzieła Jeana-Baptiste'a Le Blonda i Bartolomea Rastrellego , włoskich twórców barokowych, którzy uświetnili to miejsce. Po zabawie przy fontannach-szutkach (żartownisiach) zeszliśmy na nadbrzeże Zatoki Fińskiej, a potem zwiedziliśmy komnaty wspaniałego pałacu. Niestety, tam nie można było fotografować, więc cały przepych tych miejsc musi zostać w naszej pamięci bez wspomagania zdjęciami.

Dzisiaj zdziwiło nas nieco, że niektórzy uczestnicy naszego projektu nie zabrali na dwutygodniową wyprawę żadnej kurtki. Podziwiamy w tym miejscu optymizm pogodowy!

Jutro odwiedzamy naszych przyjaciół, a wieczorem wspólnie ruszamy w kierunku Polski. Następna korespondencja pojutrze!